(113). නුඹේ දඟ දෙන නෙතඟ බැල්මක වශිය දුටු මුල් දිනමය.....

එබේ තුරු මල් සිනහ රඳවා බලන්නේ නුඹ දෙසමය
ගැබේ ගුවනේ සුවඳ පැතිරී වහින්නේ මල් වැහිමය
නුඹේ දඟ දෙන නෙතඟ බැල්මක වශිය දුටු මුල් දිනමය
ඉබේ සලිතව රඟන මේ හිත දුවන්නේ නුඹ වෙතමය


සීත උතුරන දුරුතු මහ මැද ගුවන දිදුළන නිලමය
ඈත සිට පිණි බිඳිති විසිරී බෙදන්නේ තව පෙමමය
පාත අත්තක ලිහිණි ජෝඩුව බලන්නේ අප දෙසමය
දෝත පැටලී විඳින උණුහුම තව තවත් මට මදිමය


නැගේ සසරක පුරුදු මතකය එදත් නුඹ මා ලඟමය
අගේ කර කර සෙනෙහෙ කොඳුරපු සුවඳ හදවත මතමය
මගේ අහසෙහි දිදුලමින් සිටි චාන්දනියද නුඹමය
නගේ එක්වෙමු එක කැදැල්ලක සොඳුරු දින අද හෙටමය.....

112. උඳුවප් සඳත් තනි මා අමතක කෙරුවා.......

මුතු කඳුළකට උණුහුම තව වැඩි කරවා
නෙතු යුග අගින් ගිලිහෙන්නට තැත් කරවා
මතු දින සිහින පැතුමන් හැම නිදි කරවා
සිතු වම් බොඳවෙනා යාමෙදි හද හැඬුවා


මුදු කොපුලකට ඇල්මක් නිති ඇති කරවා
සිදු රළ  නගන සීතල නිදි නැති කෙරුවා
මදු මල් පිපෙන මොහොතෙදි හද මත් කරවා
උඳු වප් සඳත් තනි මා අමතක කෙරුවා


වදුල සිරසෙ තුරුපත් එහෙ මෙහෙ කරවා
උදුල සඳ කිරණ දෙරණට ළං කෙරුවා
මිදුල කොනක අසුනක මා තනි කරවා
කඳුළ මගේ තනියට ළඟ නිදි මැරුවා......

111. තවත් සසරක ලඟින් ඉමු අපි සෙනෙහෙ මියදෙන්නට නොදී......

කල් පයක් දුර නොදුටු පෙරමග ලකුණු මාවත් මත ඇදී
සිල් සුගන්දෙන් පිරුණු සෙනෙහස නිරන්තර හදවත බිඳී
මල් කිනිත්තක සුවඳ පුදසුන පුරාවට නැතිමුත් රැඳී
රැල් නගාගෙන හඬන සුළඟද සිත තුලට තවමත් වදී


සුපු න් සඳවත මේඝ අතරෙහි සීතලට ඇරයුම් දිදී
කොපු ල් උණුහුම සිතට සිහිකර විරහ ගී පදවැල් බඳී
පිපු ණු මුත් තුරු වියන සරසා ශ්වේත පැහැයම නිති රැඳී
සපු මලේ මල් පියලි සලිතව අතීතෙක සැමරුම් අඳී


තවත් සිව් වසරකට පෙර දින අප දෙනෙත් එකිනෙක බැඳී
ඔබත් මමත් මේ තැනම හමුවුණු සෙනෙහෙ සැමරුම් ලුහුබඳී
ගියත් අවසන් ගමන අද නුඹ කඳුල ලියලන්නට දිදී
තවත් සසරක ලඟින් ඉමු අපි සෙනෙහෙ මියදෙන්නට නොදී........

(110). ආදරයට නුඹ සිහිකර......

දුහුලු මලක මල් පෙති මත
තැවරුනු මුදු සුමුදු සුවද


හිත පුරාම විද ගන්නට
සදා කල්හි එක විලසට


රේණුව අග පරාග සේ
පිරිලා ඇති සොදුරු සිහින


මද සුලගේ පාව යන්න
ඉඩ හරිනෙමි හෙමින් සැරේ


පාට පාට පෙති විහිදුන
රෝස කුසුම් ලග හිදගෙන


පෙති මත ඇති සුමුදු පහස
පිරිමදිමින සැහැල්ලුවට


රෝස සුවදෙ අනන්තයට
පිය නගනා මොහොතකදී


ආදරයට නුඹ සිහිකර
කවි කියන්න ආසයි මට........

( 109 ). මාත් සමගම සිහිතබාගෙන හූල්ලයි පෙම් පුදසුන.....

පාය පායා හෙලන සුසුමක දුක් කඳුළු පිණි තවරන
පෝය අහසෙහි පෙනී නොපෙනී වප් හඳත් දුක් උහුලන
යාය එළිකල සුවඳ තවරපු මලක් නික්මී ගිය දින
ඈය මගෙ ලොව නොමැති මොහොතෙදි තව තවත් ගිණි ඇවිළෙන


අතී තෙක සිහිවටන කුසුමන් එකින් එක පෙති පුබුදන
එතී දැවටෙන ලතාවක් හද මඩල නිබඳව කළඹන
පතී යුවතී වරම් ලැබුමට ප්‍රථම මෙලොවෙන් නික්මුණ
සිතී මෙන් තව තවත් රතුවී දෙනෙත් කඳුලින් නලියන


ආත් මෙක බැඳි සසර සෙවනැලි සෙනෙහෙ දෝතක් සමගින
ඈත් වන සඳ හිස් අහස්ගැබ දුක් අදෝනා විමසන
දෑත් එකිනෙක පැටලි මිමිණුව අපේ සෙනෙහස පෙරදින
මාත් සමගම සිහිතබාගෙන හූල්ලයි පෙම් පුදසුන.....


.

108. වසන්තය සේ නම් ලබන්නේ මමයි මගෙවන නුඹමමයි.....

මල් කැකුළු පෙති පුබුදුවාගෙන පතුරනා මේ සුවඳමයි
පිල් විදාගෙන මයුර මනරම් දසුන් නංවන රැඟුමමයි
නිල් අහස්කුස ධවල මේඝයො පැද්දෙනා සුභ කාලෙමයි
කල් බලා සිටි සොය සොයා ගිය වසන්තයනම් මෙයමමයි


නෙතින් නෙතගින් පාන ඉඟි බිඟි හදවතින් දුටු රුසිරුමයි
අනන් තයකට එහා විනිවිද දිලෙන්නෙම එම සෙනෙහෙමයි
ගතින් විඳිනට සැහැල්ලුවකට වරම් ලැබගත් මොහොතෙමයි
වසන් තය සේ නම් ලබන්නේ මමයි මගෙවන නුඹමමයි.....

( 107 ). මෙමට මහමෙර සේය නුඹ මා ළඟ හිඳිද්දී හිනැහිලා.......

සඳට සඳ දිය සේල විහිදා සැරිසරන්නට තව වෙලා
හිරුට කියමුද කලින් නිදි දුව වැළඳ ගන්නට ළංවෙලා
නිලට සැරසී සරන තරුමල් සිරිය නෙතගින් බලබලා
ළඟට ළංවී හිඳිමු සොදුරියෙ සෙනෙහෙ පදවැල් මුමුණලා


එහෙට මෙහෙට පිණි බිංදු බෙදූමුත් සුළඟ නිතරම අප බලා
ගතට සිසිලක් කොහෙ දැනෙන්නද දෙසිත් ඇත උණුහුම් වෙලා
රැයට තුතිමල් අසිරි දෙමු අපි සොඳුරියේ සැනසුම් වෙලා
මෙමට මහමෙර සේය නුඹ මා ළඟ හිඳිද්දී හිනැහිලා........






( කිහිප වතාවක්ම " කෝ අලුතින් කවියක් ලිව්වෙ නැද්ද ?" අසමින් දුරකතන ඇමතුම් දුන් තල් අරණට පාපැදියෙන් යන අපේ " තට්ට අයියා " ගේ ඉල්ලීම නිසාම හදිසියේ ගැළපූ කවියකි...... )