නදද තවමත් මිහිර දැනෙනව සුවඳවත් මල් ඇත පිපී
සඳද සුසුමන් හෙලා බලනව වළා මත්තෙම හැපි හැපී
මමද ඔබ හා එකම පැතුමක හිටියෙ කිසිදා නොම කිපී
කිමද සොඳුරියෙ හඬන්නේ යළි අපිට හිමි වෙනවා අපී....
බිඳුණු මන්දිර ගොඩ නගාගෙන මල් පිපී ඇති මාවතේ
රැදුණු සැමරුම් යළිත් ගොඩගෙන කරමු සෙනෙහස භාවිතේ
සැදුණු කඳුලක උණන උණුහුම බිඳින්නට බැහැ මීවිතේ
පිදුණු පිවිතුරු ආලෙ ලංවෙන දින ලඟයි අපෙ ජීවිතේ........
ර හ ස ම තෙරපි තෙරපී අත්තටුද සලා
හ ද ව ත තුළට රිංගා ඉකිබිඳුම් හෙලා
ස ව න ක රැඳෙන ඇගෙ ඒ කටහඬම නෙලා
ම ත ක ය දවා රිදවයි සිතිජයම බලා
( අර්ධ භ්‍රමණ බන්ධනයට උත්සාහයක් )
සිහින මත්තෙම රැඳී සිටි මගෙ සිතම තවමත් තැවෙනවා
යනෙන මග තොට නිරන්තරයෙම පුරුදු තැන් ඇස ගැටෙනවා
වහින සිතුවිලි තව තවත් පෙර අතීතෙක සිරි මවනවා
පෙනෙන දුරකක හෝ හිඳීනම් සත්තමයි යළි හැරෙනවා.....
සඳක් සිසිලෙන් නැහැවෙනා මේ සොඳුරු මොහොතක හිනැහිලා
සිතක් දෙසිතක් සසර අතරේ නොසිතු සේ අද ලංවෙලා
විලක් විලසට සින්න කරගත් ආදරේ තව හැඩවෙලා
වෙසක් මාසෙක බැඳුනු අතැඟිලි අපේ සෙනෙහස වැඩිකලා
රතට රතු මල් පාවඩක් වී මැයි කුසුම් බිම වැතිරිලා
අපට ආසිරි පුදකරයි දැන් සිනා සුසුමන් පතුරලා
හිතට සැනසුම සදන සිනහව නිතර මුවගේ රඳවලා
හෙටට පිංබර දිවිය ජයගමු සොඳුරියේ අපි එක්වෙලා.........
ආත් මෙක බැඳි පුරුදු සෙනෙහස භවෙන් භව මතකේ තියා
කාත් කවුරුත් නොමැති සිත මත සතුට තවරන්නට කියා
පාත් වුණු සුදු මීදුමේ තෙත රැගෙන සීතල ඇති නියා
මාත් නුඹ හා තනි වුනා මේ තුරු වියනෙ රොබරෝසියා
කිරණ නහවන සිසිල දුරලන ළහිරු අප දෙස නෙත් අයා
සරණ විහඟුන් සමග පෙම්ගී ගැයුවෙ තාලෙට ස්වර තියා
පුරණ පෙරුමක බලෙන් දෙසිතක පෙම් හැඟුම් උතුරන නියා
දෙරණ සිපගෙන සුවඳ පතුරා අසිරි දෙයි රොබරෝසියා
දැනෙන හැඟුමක සුවය විඳිනට මේ භවේ පින මදි නියා
දැවෙන සුසුමන් කඳුළු විලසට නෙතග රැඳුනේ බැස නොයා
තැවෙන මේ සිත නිරන්තරයෙම පාව එන්නේ නුඹ සොයා
ලබන භවයක ලඟින් ඉමු අපි සුවඳ ගෙන රොබරෝසියා .........
බලන බලන තැන මල් පිපීලා තිබුණු ලස්සන ඒ ඔපේ
හෙලන හෙලන හැම සුසුම් පොදකම මතක හිරවී ඇත අපේ
උයන උයන බත කරවෙලා තව දුම් දමද්දී ගෙයි ලිපේ
කරන කරන ඒ ම්ලේඡ වැඩ දැක හෙන වදියි හිස මත තොපේ.....
මඩිය තරකර ගැන්ම පමණය වෙනත් දෙයකට සිත් නොයා
කැඩිය හැකි තෘෂ්ණාව පොදි බැඳ උනුන් පොරකයි නැත දයා
අඩිය තබලා පෙරට එන්නට බැරිව ලතැවෙන දුක කියා
කොඩිය තවමත් හඬයි දැක දැක යදම් බැඳ දැමු සිංහයා.....
යාම නොබලා ගමන් ආගිය අපට හුරුවූ මංසලේ
කෝම කියමිද කුරිරු සෙවනැලි සරයි දැන් දැන් හැමවෙලේ
මේම සිටියට බිහිරි අඳ ගොළු ලෙසට අපි හැම නිසසලේ
තාම හිත් තුල කැකෑරී ඇත රක්ත පාටට සිංහ ලේ.....
සොඳුරු හැඟුමක කැකුළු මල් පෙති එකින් එක තව පරවෙලා
අඳුරු වී යන සෙනෙහෙ වීදියෙ කඳුළු නංවයි දුක්වෙලා
කිඳුරු දෙසිතක නැගුණු විසිතුරු ආලෙ නිරතුරු නවතලා
රුදුරු වී ඇති අපේ ඉරණම අපිව දෙතැනක රඳවලා
පිරුණු සඳවත දවසෙ මෙහෙයට ගුවන් තලයට ගොඩවෙලා
කෙරුණු ඔච්චම වාවගනු බැහැ හුදෙකලාවම පැතිරිලා
මැරුණු මතකය පණ ලබාගෙන යළි යළිත් සිහි කැඳවලා
තුරුණු හදවත් දවා රිදවයි නහර විනිවිද කළඹලා........
නදද තවමත් මිහිර දැනෙනව සුවඳවත් මල් ඇත පිපී සඳද සුසුමන් හෙලා බලනව වළා මත්තෙම හැපි හැපී මමද ඔබ හා එකම පැතුමක හිටියෙ කිසිදා නොම කිපී කිමද සො...
